سایت آوای وزمتر

من به آغاز زمين نزديکم...!

اشاره :

هفته نامه هاتف به تازه گی (آذرماه 1391) ویژه ی ادبیات آفریقا را «من به آغاز زمین نزدیکم ...!» به چینوآ آچه به» رُمان نویس آفریقایی اختصاص داده است. و این ویژه ی شکیل را تقدیم اهل ادب معاصر نموده و در آن گذشته از معرفی «آچه به » مصاحبه یی نیز سرکار خانم پور همرنگ سر دبیر هاتف با ایشان داشته که جالب توجه است . خصوصن آن بخش از سؤالی را که به اقوام اختصاص داشته و اگر بازدید کنندگان آنرا در گوگل با این مضمون ( همزیستی مسالمت آمیز بین همه ی گروه های قومی و مذهبی آرزوی قلبی من برای بشریت است ) را سرچ نمایند احتمالن این مصاحبه را دریافت خواهند نمود و شاید ما نیز در آینده ی نه چندان دور آن را به نمایش گذاشتیم و در در این بخش تنها به یاد داشت سر دبیر این ویژه ی هاتف بسنده می کنیم :

یادداشت سردبیر:

درارتباط با انجام فعالیت های حرفه ای روزنامه نگاری ام ، تا اکنون با شخصیت های مختلف علمی و فرهنگی از سراسر جهان گفت و گو کرده ام ، اما گفت و گو با« چینو آ آچه به » ، نویسنده ی اهل نیجریه برای من تجربه ای متفاوت و جذاب بود. بهانه ی این مصاحبه ، از ترجمه و انتشار نخستین کتاب وی با عنوان «همه چیز از هم می پاشد»در ایران فراهم شد.

ادبیات آفریقا و داستان نویسان آفریقایی در ایران مهجور و نا شناخته اند . هر چند مردم با بعضی از شخصیت های بر جسته ی این قاره ی کهن از جمله «نلسون ماندلا» به خوبی آشنایی دارند و همواره آرزو می کنند منش این انسان برجسته ، الگویی برای سیاستمدارن سایر کشورها باشد. وقتی پیشنهاد انجام مصاحبه ای را به «چینوآ آچه به » دادم ، با مهربانی پذیرفت و سؤال هایم را به طور کامل و مفصل پاسخ داد ، خودش متن مصاحبه را ویرایش کرد و در اختیارم گذاشت . اما علاوه بر این، اسم و آدرس بسیاری از دوستانش را که جملگی از نویسندگان ، ناشران ، روزنامه نگاران و اساتید دانشگاه ها هستند ، در اختیارم گذاشت تا من متن مصاحبه را با آنها در فضای مجازی به اشتراک بگذارم و از نظرات شان بهره مند شوم . خوانندگانی از سراسر جهان که جملگی با کارهای «آچه به» آشنا هستند و در تعاملی دوستانه ، در باز نشر این مصاحبه به من کمک کردند . برخی از این دوستان از اهالی و ساکنان کشورهای اروپایی و آمریکایی بودند، اما برخی دیگر جزو هموطنان «آچه به» در کشورهای آفریقایی و از جمله نیجریه بودند. آنها در اظهار نظرهای شان که برای من ارسال نمودند و یا کامنت هایی که در فضای مجازی منتشر کردند از علاقه و محبت خود نسبت به نویسنده ی هموطن شان سخن گفتند و در باز نشر مصاحبه ی اختصاصی من با «آچه به» در نشریات نیجریه و سایت های خبری اینترنتی ، تعامل دوستانه و صمیمانه ای از خود به نمایش گذاشتند.

دو سال پیش که در صدد انتشار ویژه نامه ای در باره ی آثار ادبی و هنری کشور سوئد ـ که به مانند ادبیات آفریقا ادبیات اش تقریباً برای مردم ایران کم شناخته است، ـ به زندگی نامه و آثار داستان نویس سوئدی « هنینگ مانکل» ـ بر خوردم که در جمله ای گفته بود: « من نمی دانم چرا، اما وقتی هواپیمایم در آفریقا فرود آمد ، من احساسی قوی از رسیدن به خانه ام داشتم » عمق علاقه ی این نویسنده ی سوئدی و سفرهای مداومش به کشورهای آفریقایی و اعطای کمک های بشر دوستانه به مردم این سرزمین برایم جالب نمود.در گفت و گو با دوستان آفریقایی و مطالعه و جست و جوی بیشتر در ادبیات و فرهنگ مردم آفریقا و آداب و سنت های قومی شان برای انتشار ضمیمه ی هفته نامه ی «هاتف» ، من با روح سرشار از دوستی و محبت مردمانی آشنا شدم که سادگی نگاهشان به مخاطب آرامش می دهد و خونگرمی و طربناکی شان به اجتماعات انسانی ، انرژی و طراوت می دهد . در این تعامل ها ، توصیف های «مانکل» به طور مداوم در ذهنم تداعی شد.همین تجربه ی جذاب سبب شد تا تصمیم بگیرم که ترجمه ی فارسی مصاحبه ام را با «آچه به» به صورت یک ضمیمه ی ادبی منتشر نمایم و از بعضی دوستان این نویسنده نیز بخواهم که با نگارش مقاله ای به انتشار یک ویژه نامه ی غنی تر کمک نمایند.

من این ضرورت را احساس می کنم تا از همه ی کسانی که برای انتشار این ضمیمه ی ادبی همکاری صمیمانه ای از خود نشان دادند سپاسگزاری نمایم ، از جمله سید حسین ضیابری ، مدیر مسئول هفته نامه ی «هاتف» ، کوروش ضیابری ، مترجم و روزنامه نگار بین المللی ، زهرا کاظمی از همکاران من در تحریریه و مترجم و هم چنین از خانم دکتر «ویکی هارتناک» استاد دانشگاه لیسبون ، پروفسور استفان هلگسون ، استاد ادبیات انگلیسی در دانشگاه استکهلم  ، پروفسورآکهارد برایتینگر استاد دانشگاه بایروت آلمان ، « اکی اُکو اُکه » روزنامه نگار  نیجریه ای و « اُکو چوکواجینکی وان » روزنامه نگار و نویسنده ی اهل نیجریه ، تشکر نمایم . همچنین باید از «استیب جون گوستافسون» مدیر «خانه ی نشر ترانان» به خاطر راهنمایی هایش و «پرواسبرگ» ؛ عضو کمیته ی سوئدی نوبل ، که متاسفانه به علت در دسترس نداشتن مترجم سوئدی نتوانستم از مقاله اش در ویژه نامه استفاده نماییم ، قدردانی کنم.